عشق درسی است که خود نیز نیاموخته ام!

یک سری محبت ها،بی گاه،ناگهان،و غیر متعارف بنظر میرسد.مانند محبت بازیگرانی که در دورن راهنمایی و گاها اوایل دبیرستانی بودنمان،با آن مواجه میشدیم.راستش را بخواهید خودم جزو آن دسته بودم.خب با دیدن یک سری فیلم ها محبتهای جالب و غریبی در دلم ایجاد میشد که فکر میکردم تا تهِ دنیا همراهم خواهد ماند.یادم هست،فرار از زندان را که میدیدم،چه دقیق و ریز شده بودم روی کوچکترین حرکاتِ ونت وورث میلر(مایکل اسکافیلدِ خودمان) و عشق!!بی پایانی حس میکردم.یادم می آید بعدها کمرنگ شد و شد حامدِ بهداد و بعد ها حتی مهدی سلطانی!

شاید کمتر از سه سال باشد که این حس ها برایم خنده دار و کودکانه بنظر میرسد،ولی باز هم فکر میکنم جزو غریب ترین و جالترین محبتها و جانبداری هاست!نمیدانم به چه امیدی،با چه هدفی،با چه فکری،بود که ادامه می یافت ، یادم نیست اما خوب میدانم،مدتها روحِ کودکی هایم،خود عاشق پنداری! میکرد.

حالا که به طرز صعودی و سریعی دارم روند بزرگ شدن را تجربه میکنم،کمتر زمانی به خودم اجازه ی استفاده از کلمه ی،عشق، را میدهم!حساسیت غریبی پیدا کرده ام از دست ادمهایی که یکدیگر را،عشقم! عاشقتم! و امثالهم خطاب میکنند و میگویند و میشنود...اینها هرچه هست احساساتِ کودکانه و کالِ بکر پشتش نیست.بی فکریِ محض در استفاده از لغات است.اگر عاشق واقعی بیابید.که من هنوز نیافته ام...بی شک میفهمید خونِ دلهایی که میخورد چقدر برای امثال این ادمهای بی فکر و سطحی،ناآشنا و مبهم است.یک وقتهایی دوست دارم بفهمم و بدانم عشق چیست...شیفتگی،عادت،دوست داشتن،حب کسی را در دل داشتن...همه و همه و همه با عشق!این بازیِ جدیِ زندگی عشاق،زمین تا آسمان فرق میکند.

دوست داشتن افراد مشهور در دوران نوجوانی را،جزو نوستالژیک ترین خاطرات بچگی هایم میدانم:)

روحم شاد و یادم گرامی !